Strange The Dreamer - Marzyciel

Marzyciel - Laini Taylor

Ciężko jest mówić o książce, która jak „Marzyciel” wydaje się być ulotną. Niczym sen, który może być przerwany przez pierwszy promień słońca.
Trudno jest mówić o czymś tak delikatnym oraz magicznym mając do dyspozycji tylko proste słowa.

Zaczynając „Marzyciela” nie miałam żadnych oczekiwań. Chciałam by ta książka jawiła mi się taką, jaka jest naprawdę, bez ciężaru rozczarowań i osądem poprzedniego spotkania z Laini Taylor.

Początek jest spokojny, niczym bajka opowiadana przez mamę na dobranoc. „Dawno, dawno temu” rozpoczyna historię bujającego w obłokach bibliotekarza – Lazla Strange’a. Dzieciątka znajdy, wychowującego się wśród mnichów. Dziecka widzącego siebie jako wyśnionego wojownika. Mężczyznę marzyciela. Początek, który dostarcza nam niezbędnych informacji, tworzy w głowie obraz złożonego świata rządzonego przez magię i zasiewa ziarenko sympatii do Lazla, który nade wszystko w życiu kocha książki (jak przystało na prawdziwego książkoholika). Jak i w każdej bajce, tak i tutaj następuje moment „odmieniający”. U nas w postaci Zabójcy Bogów, który dla Lazla jest niczym klucz do drzwi świata. Jego przepustka do największego marzenia – Niewidocznego Miasta; tętniącego w sercach Strange’a, płynącego w jego żyłach.

Dalsza część to już to, co nazywamy kwintesencją bajek. 

Tajemnica, która dzieli ludzi i budzi nocne koszmary.

Miasto żyjące w cieniu.

Historia pisana krwią, cierpieniem i terrorem.

Niebieska dama znająca różnice między byciem żywym, a życiem.

No i miłość.

Bo co to za historia bez miłości?

(Uroczej i nieporadnej, bo pierwszej.)

Bo co to za historia bez szczęśliwego zakończenia?

A no taka też istnieje, ja dobrze ją znam.

„- Coś pięknego i z potworami.

- Coś pięknego i z potworami?

- Najlepsze historie są właśnie takie.”

Tego nie mogę odmówić Laini Taylor, stworzyła baśń dla starszych. Pisaną onirycznie, jakby otulała nas do snu. Wymalowaną magicznymi stworzeniami czy bogami. W stylu Taylor jest coś takiego, że można go określić tylko jako bajkowy. Bogaty, ozdobny, a przy tym lekki i przyjemny, jak w baśniach z dziecięcych wspomnień. Znalazło się tutaj miejsce na humor, na cięte riposty. Na ciche parsknięcia podczas czytania dialogów.

Lecz w tej historii utkanej przez Laini znalazłam też bardzo „dorosłe” potwory. Przeszłość ociekającą krwią. Tężejące palce, które jak żywe stworzenia nie chciały przewracać stron, bo bały się CO BĘDZIE DALEJ.

Jestem zaskoczona tym, że ta książka mi się spodobała. Coś w tej osobliwości mnie urzekło, nawet rozczuliło i przepadłam. Doceniłam wykreowany świat, w którym muszę przyznać, że czasami się gubiłam. Nawet te skomplikowane nazwy, przy których łamałam sobie język (próbując je wymówić w myślach i na głos) nie są już takie złe jak na początku.

Nie jest to książka dla każdego, bo trzeba lekko stąpać po ziemi i myśleć o niebieskich migdałach, by zrozumieć historię Strange’a.

Być marzycielem.

Nie oczekiwać akcji z wybuchami i płomieniami, a zanurzyć się w tych wydarzeniach jakby schodziło się głębiej pod wodę.

Albo jakby się zasypiało.

Ciężko jest wrócić do pisania po tak długiej przerwie, musicie być dla mnie wyrozumiali. Z czasem chyba będzie lepiej.

Oczywiście za książkę dziękuję wydawnictwu SQN.