Bogini Niewiary

Bogini niewiary – Tarryn Fisher

Ona nie wierzyła w miłość i „normalne” związki, on wierzył za nich oboje, bo prawdziwie kochał. Ale czy miłość wystarczy tam, gdzie dwójka ludzi nawzajem się niszczy?

Yara nie uznaje miłości, wierzy jedynie w to, że można złamać serce i tym wyzwolić u artysty wenę twórczą. A właśnie w tym jest mistrzynią, potrafi zniszczyć człowieka i wykuć w nim artystę. Wyciągnąć z niego prawdziwy talent. Dlatego w jednym miejscu nie zostaje na długo. Poszukuje nowych dusz, które jej POTRZEBUJĄ i zostawia je po „zakończonej robocie”. Ale czy poszukuje tylko artystów, czy też samej siebie?

David wierzy, że kiedy znajdzie miłość, znajdzie też to, czego szukał całe życie. To czego nauczyli go jego rodzice. Lecz kiedy spotyka Yarę nie wszystko wygląda tak kolorowo jak w jego wizji. Czy zdobycie Yary i jej uwagi będzie dla niego tak dobre, jak zakładał? Czy nie uzależni się od jej osoby?

Dwa sprzeczne charaktery, dwa odmienne światopoglądy – co może z tego wyniknąć? U Tarryn nic nie jest oczywiste: z jednej strony mamy uroczą relację pomiędzy głównymi bohaterami. Pełna złośliwości i sarkazmu na wierzchu, a ciepła czy nawet z zalążkiem miłości w środku. A z drugiej strony związek, który rodzi się pomiędzy Yarą i Dawidem jest… Zły. Zły w sensie: niszczący, destrukcyjny, depresyjny. Wygląda to tak jakby, nawzajem się torturowali. Wyciągając największe słabości, wytykając błędy, wzbudzając chorobliwą zazdrość doprowadzają się do szału.

Ale czy miłość nie jest poniekąd szalona?

Miłość to nic logicznego, Yara nie może z góry zaplanować całego związku: jak będzie czuła, kiedy David przestanie czuć COŚ do niej.

Miłość jest jak uzależnienie – kiedy Yara wraca i odpływa z rzeczywistości Davida, kiedy poszukuje jej w każdej mijanej twarzy.

Miłość jest dla każdego, dla każdej zniszczonej duszy, która musiała żebrać o chwilę uwagi czy okruchy ciepła.

Miłość rozkwita tam, gdzie najmniej się jej spodziewamy, wystarczy, że damy jej szansę…

Co mnie urzekło w „Bogini niewiary”? Chyba to, że nie jest to kolejny słodko-pierdzący romans, gdzie wszystko kończy się wielkim napisem „HAPPY END”. A bohaterowie mają na swojej drodze problemy, które każdy normalny człowiek mógłby pokonać.

Ta historia jest realna, dlatego że bohaterowie są ludzcy. Są narcystyczni, wyolbrzymiają swoje krzywdy, a nawet zazdroszczą jak typowe kobiety z memów.

Tutaj bohaterowie są lekko skrzywieni, nie do końca normalni. Ich historia tak samo, z jednej strony romantyczna, a z drugiej nieco psychiczna. Większość problemów zaczyna się w ich psychice i to czasami sprawia, że nie zachowują się do końca logicznie. Ale czy my, żywi ludzie, zawsze postępujemy zgodnie z logiką. Czy miłość nie sprawia, że czynimy irracjonalne rzeczy?

Nieoczywisty romans, który mnie bardzo, ale to bardzo przypadł do gustu i który polecam szczególnie tym, którzy mają dosyć przesłodzonych historii miłosnych.

„Młodzi traktują miłość jak akcesorium, a nie kwestię życia i śmierci. Miłość was bawi, zakochujecie się w samej idei miłości. Piszecie o niej wszystkie piosenki i książki, ale nie macie pojęcia, jak ją przeżyć. Miłość to nie część większej rzeczy. Miłość to miłość.”

„Powiedziała, że jeśli wręczysz przypadkową rzecz komuś, kto potrzebuje sensu, ten stworzy wokół tego przedmiotu własne znaczenie, a to będzie odzwierciedleniem najgłębszych pragnień. To sposób na to, by ta osoba znalazła drogę powrotną do ciebie. Nawet gdyby miało jej to zająć całe życie.”