Diabelski Młyn - seria Nikity

Diabelski Młyn – Aneta Jadowska

Panie i panowie! Chłopcy i dziewczęta!
Witamy Was wszystkich serdecznie w Lunaparku i zapraszamy na freak show!
Tylko tutaj zobaczysz latające piękności, damy, które skaczą w paszcze lwa! Poznasz kowboja i jego celne oko (działa również po zawiązaniu oczu chustką), a także jego uroczą asystentkę, która broni się nie boi.
Dajcie się porwać występowi, niech zawrze w Was krew. Niech smoczysko i dzikie zwierzęta obudzą w Was zachwyt wymieszany ze strachem.
Pożądliwym wzrokiem podążajcie za delikatnymi dłońmi naszych pań, z zachwytem w oczach obserwujcie ich taniec.
I podzielcie się radością! Cieszcie się jak dzieci.
Piszczcie, skaczcie, a Diabelski Młyn odwdzięczy nam się za bycie dzieckiem!
Niech zacznie się show!

Nikita i Robin nawet na „urlopie” mają ręce pełne roboty. W sumie nie wybrali sobie łatwego kierunku podróży – Rozdroża potrafią wywieść w pole i zostawić z Ciebie wrak człowieka, gdy tylko opuścisz gardę. Zmierzali do Archiwum, jedynego miejsca, w którym Robin może odkryć prawdę na swój temat. Tylko po drodze nieco zabalowali w Lunaparku. Odkryli wewnętrzne dziecko (albo i wewnętrznego bersereka nieco pokrzywdzonego, wołającego o pomoc), odkryli też i prawdę o samych sobie.

Robin o tym, czemu raz za razem traci wspomnienia.

Nikita o tym, jaki naprawdę jest jej berserk. I ma tylko jedną szansę by naprawić to, co zrobiła.

Jak dla mnie Aneta Jadowska odwaliła tutaj kawał dobrej roboty! Napisała najlepsze z możliwych zakończeń – satysfakcjonujące. Ani nie za słodkie, ani zbytnio łamiące serce. Pozostawiające uśmiech na ustach i szybciej bijące serce.

Polubiłam się nareszcie z Robinem, który tak mnie irytował w pierwszej części. W końcu to dosyć oczywiste, że oszaleję na punkcie faceta, który zakumplował się ze smokiem.

Nikitę chciałabym mieć po swojej stronie, nie wiem czy znosłabym jej gniew i sposób w jaki rozwiązuje wszelkie kłopoty (Zębuszką albo efektownymi wybuchami).

W tej książce było wszystko to, co najbardziej lubię w fantastyce:

- krew, która leje się strumieniami

- trupy, których ilość rośnie wprost proporcjonalnie do kłopotów, które przyciąga Nikita

- dużo humoru, żarcików i przekleństw (oczywiście pasujących do sytuacji). które wywołują szeroki uśmiech na twarzy

- no i przede wszystkim idealnie rozłożona akcja, która nie ciągnie się i sprawa, że książcę ciężko odłożyć, chociaż na kilka minut...

Mam nadzieję, że to nie koniec i tych bohaterów jeszcze spotkam. Przy innej okazji. I będę się równie dobrze bawić, płacząc ze śmiechu i chichotając pod nosem.

(W nawiasie, bo może nie jest to najważniejsza rzecz na świecie, jednak mnie nieco wtrąciła z równowagi. Ciągłe powtórzenia słów, jakby zapomniano jedno z nich usunąć ze zdania. Błąd w edycji, czyli jednak jakiś minus tej historii się znalazł.).