Herbatka u Akuszera

Prawda nie zawsze wyzwala...

Są takie historie, które pisane są niedopowiedzeniami.
Trzeba szukać, prawdy pomiędzy wierszami, by mieć cały obraz.
A czasami takie historie są życiem bohaterów, którzy pragną znaleźć odpowiedzi na swoje pytania i szukają ich podczas herbatki u Akuszera.

- Nikita nie ma łatwego życia. Prawie od zawsze ktoś próbuje ją zabić… Nieeee, wróć, odkąd skończyła 4 latka, ktoś próbuje ją zabić.

Matka obsesyjnie czeka na wybuch jej mocy i nie oszczędza jej krwawych, bolesnych, tragicznych (niepotrzebne skreślić) sytuacji.

Jej ojciec, a raczej coś, co nigdy nie powinno się tak nazywać, widzi w niej słabe ogniwo, a może swoją słabość? Może patrząc w jej oczy widzi swój koniec i dlatego tak pragnie skąpać się w jej krwi?

Połowa miasta czyha na jej życie. Strzela do niej pod „zakładem pracy”, wysadza w powietrze jej kręgi ochronne i nachodzi w domu. Proszę się zatem nie dziwić, że nasza ulubiona zabójczyni na zlecenie szczerzy zęby, a także macha spluwami na prawo i lewo. Czysty obraz badass.

Ktoś martwy (pewien ważny ktoś, o kim sprawę przemilczę) wraz z całą przeszłością nawiedza sny Nikity, ładuje się ze wszystkimi problemami do jej głowy z tekstem: „Prawdy dowiesz się w Norwegii.”. Nikita, jak mi idzie? – siedząc w trawie szturcham łokciem kobietę siedzącą obok mnie.

- Kontynuuj, aż sama jestem ciekawa, co zrobiłam dalej – Nikita posyła mi krzywy uśmiech, a ja wracam do przerwanej historii.

- Czujesz ten wiatr we włosach, słony smak morza w powietrzu, wszechobecną zieleń i przestrzeń, która nie kończy się z żadnej strony? Tak Norwegia przywitała Nikitę. Oraz jej grupę uderzenia napakowanych mniej lub bardziej Niedźwiedzi.

- To nie była moja grupa uderzenia, sami się napatoczyli – dodaje kobieta, krzywiąc się na samo wspomnienie.

- Nie poprawiaj mnie, ja tu tworzę legendę! Chcesz, żeby cały Zakon o tobie mówił? To daj mi tworzyć. Na czym to ja… A, pomińmy całe to mordobicie, wyciąganie spluw i mierzenie, kto ma lepszy sprzęt. Tu wszystko wciśniemy i dość, że będzie będzie dobrze brzmiało, to jak na twoje standardy Nikito, będzie bardzo prawdopodobne. Przejdźmy zatem do momentu herbatki u Akuszera.

- Bardzo bolesnej, czasami nudnej „herbatki”…

- Przejdźmy do momentu herbatki u Akuszera, podczas której trochę pocierpiałaś, wynudziłaś się podczas łowienia ryb i niemal oszalałaś w czasie próby. Brzmi dobrze?

- Wspominam to tak ciepło jak moją matkę.

- Ty jej nie wspominasz… - dodaję nieco zmieszana.

- No właśnie. Mów dalej.

- Mówi się, że prawda leży gdzieś pośrodku, dlatego tak wszystkim zawadza. Cóż w przypadku Nikity, ta prawda leży w innym układzie słonecznym, jak najdalej od niej. Całe mordobicie, wycieczka do Norwegii i poszukiwania Akuszera sprowadzają się do tego jednego. Do znalezienia prawdy. Prawda nie zawsze wyzwala. Ale niewiedza nigdy nie jest wolnością.

- Czy ty cytujesz mnie? I Akuszera?

- Tak brzmi bardziej melodramatycznie, te teksty były naprawdę wyśmienite! I nie przerywaj! Czasami cena jest zbyt wielka, by można było ją zapłacić bez zastanowienia. Czasami nasza prawda jest związana z innymi osobami, mamy na sumieniu inne życia. Zdarza się też, ze musimy uśmiechnąć się do miłych kobietek, w których moc kotłuje się jak lawa w wulkanie. Tak, boginie, to bardzo miłe kobiety. Gdy cię lubią pomogą ci odnaleźć to, co zostało ci zabrane, tak jak Nikicie została zabrana prawda przez…

- Natu, namierzyłam nasz cel, pakuj manatki.

- Ale nie dokończyłam historii! Nie można przerywać geniuszowi! – krzyczę wzburzona.

- Dokończysz później. Masz trzy sekundy, żeby wpakować swój tyłek do Brzydala.

***

 Dokończę, a może nie… Najlepiej będzie jeśli sam się o wszystkim dowiesz. Znajdziesz prawdę o tej historii, tak samo jak Nikita znalazła odpowiedź na swoje pytania.

Tylko pamiętaj, czasami prawda nie wyzwala.

Cóż mogę dodać, to nie wina książki, że czytałam ją tak długo. Sesja skutecznie redukuje wolny czas niemal do zera, zatem czas na przyjemności jest dopiero późno w nocy. Tak około 3.

Nie potrafię stwierdzić, czy drugi tom jest lepszy od pierwszego. Przygody Nikity są utrzymane na naprawdę wysokim poziomie i taki wyrok jest niemal niemożliwy do wydania! Nikita i Robin są jak dwuosobowa ciężkozbrojna armia, w starciu z nimi nie ma szans, że wyjdzie się bez guza. Albo, że w ogóle się z tego starcia wyjdzie.

Jestem zachwycona opisami Norwegii. Jadowska ten dziki i zielony kraj przedstawiła tak, jak zapamiętałam. Pierwotny, pełen ukrytej siły, gdzie legendy są na równi z rzeczywistością. Podczas czytania książki czułam się tak, jakbym wróciła do tego małego miasteczka, w którym spędziłam przerwę zimową i pewne gorące majowe dni…

Czy polecam? Tylko, gdy jesteś wystarczająco twardy, by nie zemdleć na pierwszym lepszym opisie rozlewu krwi. 

Za książkę dziękuję wydawnictwu SQN.